Alba
Wkładana przez kapłana szata z białego płótna (z łac. alba → biała), sięgająca stóp, przepasywana
paskiem (cingulum). Była wzorowana na rzymskiej tunice. Pierwsza wzmianka o albie jako szacie liturgicznej pochodzi z końca IV wieku. Piczątkowo stanowiła podstawowy ubiór dla całej służby liturgicznej, w późnym średniowieczu zastrzeżono jej używania dla kapłanów, diakonów i subdiakonów, tylko podczas mszy. Po soborze watykańskim II wróciła pierwotna praktyka noszenia alby także przez ministrantów, lektorów i kantorów.
Ornat
Ozdobna szata używana do odprawiania mszy, wkładana przez głowę, najczęściej haftowana z ornamentami w postaci chrześcijańskich symboli. Jest to długie i szerokie okrycie bez rękawów. Nazwa pochodzi z łac. ornatus → ozdoba, upiększenie strój.
Stuła
Symbol władzy kapłańskiej, element stroju liturgicznego w kształcie wstęgi czy szarfy, który diakon zakłada ukośnie przez lewe ramię, a kapłan i biskup na szyję. Nazwa wywodzi się z łac. stola → długa szata.
Komża
Skrócona alba o szerokich rękawach. Pierwotnie komża była używana w chórach podczas liturgii godzin. Dopiero od XIV w. może być stosowana we wszystkich czynnościach liturgicznych, dla których nie zastrzeżono wyraźnie alby.
